Recente berichtgeving laat zien dat er volop discussie is over koolstof- en stikstofverbindingen die vanuit de landbouw in de natuur terecht komen. De landbouw en veeteelt zorgen voor onze voedselvoorziening. De consument wil zo min mogelijk betalen voor zijn voedselproducten en boeren worden daardoor gedwongen om zo efficiënt mogelijk te produceren. Daarin worden ze belemmerd door uitgebreide regelgeving uit Den Haag. Het wordt tijd om ons af te gaan vragen wat de werkelijke prijs van ons voedsel is. Die prijs bestaat niet alleen uit het bedrag dat we bij de kassa afrekenen, maar ook uit de gevolgen van het systeem waarbinnen ons voedsel nu geproduceerd moet worden. De schade aan de natuur zit ook in die prijs.

Raad voor de Leefomgeving en Infrastructuur
Op woensdag 4 april 2018 berichtte De Volkskrant uitgebreid over het advies dat de Raad voor de Leefomgeving en Infrastructuur had uitgebracht aan minister Carola Schouten van Landbouw. “Als de veehouderij op de huidige voet doorgaat, neemt die in 2050 de totaal toegestane broeikasuitstoot voor haar rekening. Dat is ongeacht de vermindering van de CO2-uitstoot die door technologische ontwikkeling te verwachten is”. De Raad pleit ervoor niet langer veehouders te steunen die het maatschappelijk belang niet dienen. Wil Nederland de klimaatdoelen van Parijs halen, dan dient de veestapel hoe dan ook in te krimpen. In Nieuwe Oogst van 7 april 2018 vreest CDA-woordvoerder Jaco Geurts dat het buitenland graag de voedselproductie overneemt door het gat dat Nederland na de inkrimping laat liggen. Maar ook in andere landen kampt men met dezelfde worsteling van CO2-uitstoot en landbouw/veeteelt. Alle regeringspartijen zijn niet erg blij met het advies van de Raad. Wie op 8 mei 2018 naar De Monitor heeft gekeken (zie pagina met Handige links voor Uitzending gemist), weet dat er diverse adviesinstanties voor de overheid zijn, die pleiten voor inkrimping van de veestapel en voor het anders inrichten van ons landbouwsysteem. Door alle regelgeving zijn boeren gedwongen om uit te breiden, willen ze het hoofd boven water houden, terwijl ze nauwelijks worden beloond voor duurzame innovaties. En juist die uitbreiding heeft gevolgen, terwijl er ook alternatieven voor uitbreiding zijn. Het gaat te ver voor deze blog om hierop in gaan, maar ook vanuit de landbouwhoek wordt er druk gewerkt aan meer milieuvriendelijke oplossingen.

Toekomst
Dit alles overwegende, komen de PAS (bedoeld om boeren binnen de beperkingen van klimaatdoelen toch te laten uitbreiden) en de maatregelen bij Helhuizen in een heel ander daglicht te staan. Zou er niet alleen geëxperimenteerd maar ook gewerkt worden met landbouw- en veeteeltmethoden die de uitstoot van CO2 en van stikstofverbindingen verminderen, dan hoeven er helemaal geen bomen gekapt te worden en hoeft er helemaal geen bos omgevormd te worden naar heide (even los van of dat überhaupt soelaas biedt). Het lijkt erop alsof al die maatregelen gebaseerd zijn op oude inzichten (van vóór de klimaatdoelen van Parijs) en nodig aan revisie toe zijn. Het zou de provincie sieren als men stopte met onverminderd vasthouden aan de huidige plannen en eens even pas op de plaats zou maken voor een heroverweging. Inderdaad, PAS op de plaats. Niet meer het oor laten hangen naar belangenbehartigers van boeren, die binnen het bestaande stelsel genoodzaakt waren om te lobbyen voor uitbreiding, maar te kijken naar milieuvriendelijke en duurzame alternatieven. Het zou eeuwig zonde zijn als hectaren aan bos verloren gaan (die juist geschikt zijn voor de opvang van CO2), terwijl er oplossingen voor de deur staan, die trappelen om binnen gelaten te worden.